Anne in Suriname: oktober 2010

vrijdag 29 oktober 2010

De dagelijkse bezigheden

Ondertussen zijn we weer een kleine week verder. En om eerlijk te zijn, de tijd vliegt hier voorbij. Deze week werd vooral benut om veel mensen te zien en te horen om zo allerhande informatie te verzamelen, vooral met betrekking tot de herbestemming van Mariënburg. Het leuke, maar ook wel het moeilijke hier is dat er veel meer bij komt kijken dan als we gewoon een thesis in België zouden doen. Ik zie ons namelijk niet naar het ministerie van landbouw ofzo gaan om informatie in te winnen. Hier is dat blijkbaar vanzelfsprekend. Met onze herbestemming zijn we op zoek naar een functie die werkgelegenheid met toerisme kan combineren. Maar dat is blijkbaar nog niet zo eenvoudig, met dank aan de bodemgesteldheid (zware klei, waardoor het onmogelijk is om dingen machinaal te oogsten). Om te weten wat mogelijk was hebben we deze week verschillende mensen ontmoet, waaronder een bodemdeskundige, mensen van het ministerie Landbouw Visserij en Veeteelt en nog een plantage-eigenaar die er wel in geslaagd is om van een aantal oude plantages terug een bloeiend bedrijf te maken. Stuk voor stuk interessante mensen die ons veel informatie gegeven hebben, waardoor we nu ook weten waar we naar toe willen. Maar het wordt dringend tijd om ons eens terug op het veld te begeven. Dat wordt iets voor volgende week, nu is het weekend. :)

zondag 24 oktober 2010

ICOMOS

De voorbije week was ongelofelijk druk, maar wel heel interessant. We hadden namelijk de kans om deel te nemen aan het ICOMOS-congres waarvan het thema "The Cultural Landscape of the Plantation" Towards a New Future for the Commewijne Region was. ICOMOS staat voor International Council on Monuments and Sites. Dit is een NGO die advies verleent aan UNESCO met betrekking tot het werelderfgoed. Met andere woorden een bijeenkomst met experts en belangrijke mensen in de wondere wereld die Monumentenzorg heet. Een kans die we dus niet mochten laten liggen. Bovendien was er ons gevraagd of we een presentatie (in het Engels) wilden geven over ons onderzoek, aangezien het helemaal in het thema van het congres past. Die twee dagen met lezingen en presentaties waren voor ons heel erg nuttig. Niet alleen voor de informatie die gegeven werd, maar ook voor de mensen die er waren. We hebben veel nieuwe mensen leren kennen die ons raad kunnen geven, feedback willen geven maar ook een schat aan informatie hebben. De voorbereiding van onze presentatie heeft wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. We hebben veel positieve feedback gekregen over ons onderzoek en verschillende mensen hebben ons gevraagd of ze het eindresultaat zouden kunnen krijgen. Met andere woorden er wordt best wel wat van ons verwacht.

Gisteren zijn we met de hele groep (die uiteindelijk niet erg groot was, nog geen 30 man) naar Jodensavanne geweest. Dit is een voormalige nederzetting (17de eeuw) van Sefardische joden die vooral vanuit Brazilië naar Suriname zijn gekomen. Zij waren één van de eerste mensen die zich met plantagecultuur en dan vooral suikerriet bezig hielden en hadden daar een bloeiende nederzetting. Hiervan schiet op dit moment niet veel meer over, buiten de fundamenten van de eerste stenen synagoge in Suriname en een aantal begraafplaatsen. Tijdens de 19de eeuw werd Jodensavanne verlaten omdat er in een ander gebied in Suriname vruchtbaardere gronden waren voor de plantages. Daarnaast heeft een brand ook een groot deel verwoest. Na de middag zijn we naar Cassipora geweest. De eerste joodse begraafplaats die momenteel in een savannebos staat. Het is raar om te weten dat dit bos ooit suikerrietplantages waren. Op weg naar Jodensavanne moesten we de Surinamerivier oversteken. Aanvankelijk was er een houten brug, die is lange tijd terug aangevaren. Men heeft er dan een stenen brug gezet, maar die is drie jaar geleden ook aangevaren en nog steeds niet hersteld. In de plaats is er een gammele mini-ferry gekomen. Hieronder wat foto's van de hele uitstap.

De kapotte brug

Onze groep aan het wachten op de ferry

De ferry op de achtergrond (en mijn promotor op de voorgrond)

Zicht vanop de ferry

De brug

Rare vogelnesten

Creoolse/Afrikaanse begraafplaats

Creools/Afrikaans graf

Joodse (sefardische) begraafplaats

Symbool op graf

symbool op graf : omgehakte boom door hand van god : voor iemand die jong gestorven is

restanten van de synagoge

fundering van synagoge

medicinale bron

Ananasplantage (wist niet dat dat op struiken groeide)

Opweg naar Cassipora door het savannebos. Dit was 200jaar geleden een suikerrietplantage

Cassipora

Speciale graven (prisma's) op Cassipora

Onze enthousiaste gids

dinsdag 19 oktober 2010

Surinaams vervoer

Zich verplaatsen in Suriname is soms toch een hele uitdaging. Eerst en vooral is het wennen aan het links rijden. Voetpaden zijn er nauwelijks, stoepen daarentegen wel (stenen onderbouw van een gebouw). En als je de straat wil oversteken moet je opletten dat je niet van je sokken geblazen wordt. Of daar nu een zebrapad is of niet, maakt eigenlijk niet uit. Dan is het nog wennen aan het getoeter. Dat is hier een communicatiemiddel. Maar er zou eens een woordenboek claxoneren moeten uit geschreven worden, genre : tuut-ik steek voorbij, tuut tuut-doe voort, tuuuuuuuuuuuuuut - ge zijt ambetant, tut -ge moogt invoegen... Als voetganger of fietser moet je ook nog rekeninghouden met een regelmatig zoengeluid van mensen die passeren (nafluiten kennen ze hier blijkbaar niet). Fietsen is alleen voor toeristen of stageaires. Surinamers zie je nooit op de fiets, enkel op de bromfiets of de auto. Het gaat zelfs zo ver dat er een gigantische parking is aangelegd aan de universiteit. Bij ons is dat dus een fietsenstalling. Zelfs voor 200m gebruiken ze een auto. Ah ja, en in rakelings voorbijsteken zijn ze ook énorm goed. Op de bromfiets gaat het al beter. Hoewel rechts afslagen een nachtmerrie blijft, vooral aan drukke kruispunten waar er geen verkeerslichten zijn. Die lichten staan soms zoals bij ons, of soms hangen ze in het midden van een kruispunt.

Het openbaar vervoer nemen is ook een belevenis op zich. Busjes zijn er in alle kleuren van de regenboog, maar in slechts 1 formaat. Ik schat dat er 25 man in kan.

De bus vertrekt pas aan de beginhalte als hij helemaal vol zit. Dat kan soms dus even duren. Zoals in de standaardbus bij ons zijn er aan weerskanten van de gang twee keer twee stoeltjes. Hier heb je nog op elke rij klapstoeltjes voor in het gangpad. Als jij daar zit, en iemand die achter je zit moet er voor jou uit mag je uitstappen om die door te laten, er is maar één in- en uitgang. Er zijn wel bushaltes, maar waarom is mij een raadsel. Als je je hand duidelijk opsteekt, zelfs al sta je niet aan een halte, dan kan je opstappen (als er nog plaats is). Hetzelfde geldt voor het uitstappen. Twee seconden nadat je gebeld hebt, stopt de bus en kan je uitstappen. Betalen doe je net voor je uitstapt. Maar een dienstregeling is er dus niet, net zoals een overzicht van de verschillende lijnen en hoe ze rijden. Busjes rijden met de deur open, anders zou het écht wel te warm worden. Afhankelijk van de buschauffer staan de boxen dan nog lekker luid met een heel scala aan (Surinaamse) muziek. Goedkoop is het wel, 1,25SRD (omgerekend €0,30), maar geen optie als je gehaast bent of ergens op tijd moet zijn. Dan pak je beter de taxi. "Taximaatschappijen" zijn er in overvloed. Maar de taxi's vallen niet op in het straatbeeld, er staat geen bordje op ofzo. Meters zijn er niet, maar er zijn vaste tarieven voor de afstanden. Van bij ons tot het centrum betaal je 10SRD (€2,5), te delen door het aantal mensen waarmee je in de taxi zit. Dus zeker wel goedkoop, en soms de enige oplossing om ergens te (op tijd) te geraken.

donderdag 14 oktober 2010

Mariënburg : foto's

Vandaag zijn we nog eens naar Mariënburg geweest (met de brommer, het is iets te ver voor de fiets en de taxi is een tikkeltje te duur op termijn), om de site wat beter en grondiger te bekijken. We zijn begonnen met het mini-museum in de directeurswoning. Maar heel erg veel viel er niet te zien, wat wel een tegenvaller was. De mevrouw die toezicht hield in het museum kon ons wel wat informatie geven. De directeurswoning is "gerestaureerd" : de voorkant ziet er mooi uit, maar dat is volgens ons slechts schijn, niet meer dan een likje verf. Vanaf het moment dat je rond het gebouw loopt, krijg je een heel ander beeld..Daarnaast hebben we nog wat rond gelopen en foto's getrokken. Aangezien de zon aardig scheen, was een mooie bruine kleur een aangenaam resultaat van de dag. Naast nog nuttige info natuurlijk.

Het is uiteindelijk de bedoeling dat we voor onderstaande gebouwen een grondige herbestemming uitwerken.